Mam 31 lat i, no cóż, jestem trochę jak dziecko – nie do końca  wiem czego chce.

Patrzę na ludzi wokół i mam wrażenie, że każdy „dokądś” zmierza, ma cel – ja nie potrafię odnaleźć siebie, tak se dryfuje bez konkretów.

Co z tym zrobić? Masz jakieś rady?

Pozdrawiam,
K.

Ostatnio złapałam się na tym, że ciągle myślę o przeszłości.

Już nie mówie o tym, jak sama siedzę w mieszkaniu – nostalgia i wspominanie murowane.

Teraz zaczęło mnie to łapać też jak jestem w towarzystwie – po prostu się wyłączam i myślę o sytuacjach (nie ważne jakich, to na razie zachowam dla siebie) z przeszłości.

Miałeś może z czymś podobnym do czynienia?

Serdeczności,
P.K.

Może Ci się to trochę nie mieścić w głowie, ale miałem taki okres w swoim życiu, kiedy kradłem ludziom rzeczy, pieniądze.

Nie były to jakieś drogie przedmioty czy zawrotne kwoty, raczej symbolicznie. Czasami oddawałem, ale nigdy nie przeprosiłem, udawałem że jestem „szczęśliwym znalazcą”.

Teraz wraca moje sumienie, często nie mogę przez to zasnąć i czuje jakąś urazę do samego siebie.

To nie jest jakiś koniec świata, ale fajnie byłoby sobie z tym poradzić.

Masz jakąś radę?

Cześć,

Robię sporo rzeczy w swoim życiu – cenię sobie pracę, moim hobby jest taniec towarzyski, lubimy z mężem wychodzić ze znajomymi, więc czas w tygodniu jest dość wypełniony i jest mi z tym dobrze.

Natomiast dobijam już do 33 roku życia i wypadałoby podjąć decyzję o tym czy chcę mieć potomstwo (właściwie to już ostatni dzwonek).

Z jednej strony boję się, że dzieci zabiorą mi to wszystko co kocham, z drugiej strony boje się, że bez dzieci nie będę miała pełnego życia, że kiedyś pożałuję tej decyzji.

Podzielisz się co Ty o tym myślisz?

Pozdrowienia,

A.

Od kilku lat jestem związana z fantastyczną osobą, którą kocham.

Jest tylko jedno „ale” – osoba ta notorycznie kłamie. Nie są to jakieś straszne historię czy zdrady, ale raczej małe rzeczy, opowiastki, które nigdy nie miały miejsca.

Czasami nawet w tematach, które nie mają znaczenia.

Zaczęło mnie to męczyć i zastanawiam się czy to jakaś choroba? Czy da się to „leczyć”?

Pozdrawiam,

A.

Widziałem już setki pseudo „motywacyjnych” blogów, przemówień i temu podobnych. No i żaden mnie nie przekonał, nie pomógł na dłużej niż parę minut.

Może Ty masz jakieś wspaniałe wskazówki jak znaleźć sens w tym czymś co nazywamy życiem?

M.

Hej,

Kocham swojego partnera, żyjemy razem już 9 lat. Natomiast jest jedna rzecz, która mnie denerwuje (ponadprzeciętnie).

Czasami mam wrażenie, że jak bym nie starała się wytłumaczyć i przekazać, co myślę, co czuję i co chcę – w niektórych sprawach po prostu nic nie działa, jak do ściany.

Powoli mam tego dość i chciałabym to jakoś zmienić. Mogłabym poprosić o jakieś wskazówki?

Pozdrawiam,

S.